پرکن پیاله را

پرکن پیاله را

کاین آب آتشین

دیریست ره به حال خرابم نمی برد

این جامها

که در پی هم می شود تهی

دریای آتش است که ریزم به کام خویش

گرداب می رباید و آبم نمی برد

.....

من با سمند سرکش و جادویی شراب

تا بیکران عالم پندار رفته ام

تا دشت پر ستارة اندیشه های ژرف

تا مرز ناشناختة مرگ و زندگی

تا کوچه باغ خاطره های گریز پا

تا شهر یادها

دیگر شرابم جز تا کنار بستر خوابم نمی برد

پر کن پیاله را

.....

هان ای عقاب عشق

از اوج قله های مه آلوده دور دست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

آنجا ببر مرا

که شرابم نمی برد

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد

.....

در راه زندگی

با این همه تلاش و تقلا و تشنگی

با این که ناله میکشم از دل

که آب! آب!

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد

پر کن پیاله را ...!

خاموش شدیم

خاموش شدیم و چیزی نگفتیم

               مردم سکوت ما را عیب دانستند

   سخن گفتیم لیک گفتند:

        بسیار سخن میگویید

                باز خاموش شدیم و چیزی نگفتیم

   گفتند: با سکوت می فریبند

                    سخن گفتیم و پنداشتند

   ما نیرنگ داریم...

خاموش شدیم  از : جبران خلیل جبران ـ  کتاب من سرود است

اشتباه فرشتگان

 درویشی به اشتباه فرشتگان به جهنم فرستاده میشود.

پس از اندک زمانی داد شیطان در می آید و رو به فرشتگان می کند و می گوید :

جاسوس می فرستید به جهنم!؟

از روزی که این ادم به جهنم آمده مداوم در جهنم در گفتگو و بحث است و

جهنمیان را هدایت می کند و...

حال سخن درویشی که به جهنم رفته بود این چنین است: با چنان عشقی زندگی کن که حتی

بنا به تصادف اگر به جهنم افتادی خود شیطان تو را به بهشت باز گرداند.

منبع : مجله آنلاین جوان　

سیب

 

حمید مصدق

                                                   تو به من خندیدی و ندانستی

                               من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم

                                                   باغبان از پی من تند دوید

                                                        سیب را دست تو دید

                                                   غضب آلود به من کرد نگاه

                                         سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

                                                        و تو رفتی و هنوز

                                              سالهاست که در گوش من آرام آرام

                                         خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

                                              و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

                                         که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟!!

جواب زیبای فروغ فرخ زاد

                                                            من به تو خندیدم

                                                        چون که می دانستم

                               تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی

                                                        پدرم از پی تو تند دوید

                                         و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

                                                        پدر پیر من است

                                                        من به تو خندیدم

                                    تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

                                   بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و

                                         سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

                                                        دل من گفت: برو

                               چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..

                               و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام

                                                  حیرت و بغض تو تکرار کنان

                                                        می دهد آزارم

                                        و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

                               که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت؟!!

---

 

حمید مصدق

                                                   تو به من خندیدی و ندانستی

                               من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم

                                                   باغبان از پی من تند دوید

                                                        سیب را دست تو دید

                                                   غضب آلود به من کرد نگاه

                                         سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

                                                        و تو رفتی و هنوز

                                              سالهاست که در گوش من آرام آرام

                                         خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

                                              و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

                                         که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟!!

جواب زیبای فروغ فرخ زاد

                                                            من به تو خندیدم

                                                        چون که می دانستم

                               تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی

                                                        پدرم از پی تو تند دوید

                                         و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

                                                        پدر پیر من است

                                                        من به تو خندیدم

                                    تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

                                   بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و

                                         سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

                                                        دل من گفت: برو

                               چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..

                               و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام

                                                  حیرت و بغض تو تکرار کنان

                                                        می دهد آزارم

                                        و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

                               که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت؟!!

ناگفته های باغبان:

          من چه می دانستم، کاین گریزت ز چه روست؟

من گمانم این بود

          که یکی بیگانه

      - با دلی هرزه و داسی در دست -

              در پی کندن ریشه از خاک

      سر ز دیوار درون آورده

          مخفی و دزدانه...

    تو مپندار به دنبال یکی سیب دویدم ز پیت

           و فکندم بر تو نگهی خصمانه!
 
من گمان می کردم چشم حیران تو چیزی می جست

             غیر این سیب و درختان در باغ

                      به دلم بود هراسی که سترون ماند

        شاخ نوپای درخت خانه...

   و نمی دانستم راز آن لبخندی که به دیدار تو آورد به لب

                دختر پاکدلم، مستانه!

      من به خود می گفتم: «دل هر کس دل نیست!»

       هان مبادا که برند از باغت

              ثمر عمر گرانمایه تو،

                   گل کاشانه تو،

 آن یکی دختر دردانه تو،

         ناکسان، رندانه!

            و تو رفتی و ندیدی که دلم سخت شکست

       بعد افتادن آن سیب به خاک...

        بعد لرزیدن اشک، در دو چشمان تر دخترکم...

          آنچه تو دزدیدی سیب نبود

دل ِ دُردانه من بود که افتاد به خاک

ناگهان رفت و هنوز

سال هاست که در چشم من آرام آرام

هجر تلخ دل و دلدار تکرار کنان

می دهد آزارم

چهره زرد و حزین ِ دختر ِ من هر دم

می دهد دشنامم

کاش آنروز در آن باغ نبودم هرگز

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که خدای عالم

ز چه رو در همه باغچه ها سیب نکاشت؟

جوابیه از زبان سیب :جواد نوروزی

دخترک خندید و

پسرک ماتش برد !

که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده

باغبان از پی او تند دوید

به خیالش می خواست،

حرمت باغچه و دختر کم سالش را

از پسر پس گیرد !

غضب آلود به او غیظی کرد !این وسط من بودم،

سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم

من که پیغمبر عشقی معصوم،

بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق

و لب و دندان ِ

تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم

و به خاک افتادم

چون رسولی ناکام !

هر دو را بغض ربود…

دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:

” او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! ”

پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:

” مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! ”

سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !

عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !

جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،

همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:

این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

جوابیۀ بهنام منصوری از دید درخت سیب

تو به او خندیدی؛و نمیدانستی

که با این کارَت

اوّلین قصّۀ این گیتی را

باز نویسی کردی!!!

قصّۀ آدم ُ شیطان ُ بهشت!!

قصّۀ میوۀ ممنوعۀ سیب!!

توی این قصّۀ دیرین ُ قدیم

که همه میدانند!!

آمد ابلیس،بسان ِیک مار

کرد او،وسوسه آدم را؛تا

بخورد از آن سیب

تا بفهمد که چه طعمی دارد!!!

آنقدر وسوسۀ طعم جدید

دلنشین بود،که آدم آمد

و بخورد،از آن سیب.

اینچنین بود،که از خلد برین،شد اخراج

و تو امروز،دوباره،آنرا

اینچنین باز،نمودی اجرا!!

تو ز من،میوۀ ممنوعه طلب کردی ُ من

با سخاوت به تو آنرا دادم

لیکن از بخت بدم

من نمیدانستم

پدر پیر تو هست،گل پیرا*

تو به او،میوۀ ممنوعه تعارف کردی

و بسان ِشیطان

خنده کردی،و شدی باعث آن

که زند گاز،آنرا

تو نمیدانستی؟!!

او بُود عاشق تو،ای دختر؟!!

تو نمیدانستی؟!!

خنده و لبخندی

که نشیند به لب معشوقه

میتواند به دل هر عاشق

بنماید قند،آب؟!!

تو نمیدانستی؟!!

بودن معشوقه

به کنار عاشق

مثل بودن به بهشت است؛کنار حوری؟!!

آری آری؛تو بهشتش بودی!!

لیک،با این عملت

گشت آن عاشق بیچاره ز کاشانۀ خود،آواره

تا نیفتد ز خجالت،چشمش

به دو چشم پدرت!!

این وسط،بود مقصّر،چه کسی؟!!

تو که از باغچۀ همسایه

سیب را دزدیدی؟!!

یا گناه از پدرت بود،که کرد

تا دم درب؛شما را تعقیب؟!!

یا گناه از من بود؟!!

که به تو،دادم سیب؟!!

نه.نه.هیچکدام!!

این وسط،صاحب باغچه است مقصّر،ای دوست!!

او هوس کرد ُ مرا آنجا کاشت!!

جای من،سرو اگر کاشته بود

یا چناری سرسبز

یا سپیدار؛آنوقت

تو نبودی قادر؛که بدزدی سیبی!!!

باغبان هم،عوض تعقیبت

تا که میدید تو را

جای دعوا،میکرد

بوسه باران،رُخ ِزیبای تو را!!

جای چشم غرّه به عاشق رفتن

مینشاند او،به لب خود،لبخند

تا که میدید شما

عاشق ُ و واله ُ شیدای همید.!!!

آری ای دوست؛اگر سرو به جای من بود

آخرِاین قصّه

ختم میشد به عروسی ُ وصال!!

نه به دوریّ ُ شکست ُ هجران!!

لیک تقدیر،چنین بود،که من

داخل باغچه باشم؛تقدیر!!!

ای امان از تقدیر!!!

ای فغان از تقدیر!!!

...........................................................

گل پیرا معادل فارسی باغبان است.

منبع :http://soheilsasan3.blogfa.com

چه می دانستم

من گمان می کردم

دوستی همچون سروی سرسبز

چارفصلش همه آراستگی ست

من چه می دانستم

هیبت باد زمستانی هست

من چه می دانستم

سبزه می پژمرد از بی آبی

سبزه یخ می زند از سردی دی

من چه می دانستم

دل هر کس دل نیست

قلبها ز آهن و سنگ

قلبها بی خبر از عاطفه اند