آرامش نقره ای
ادبیآرامش نقره ای
ادبیسیب
حمید مصدق
تو به من خندیدی و ندانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟!!
جواب زیبای فروغ فرخ
زاد
من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت؟!!
حمید مصدق
تو به من خندیدی و ندانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟!!
جواب زیبای فروغ فرخ
زاد
من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما
سیب نداشت؟!!
ناگفته های باغبان:
من چه می دانستم، کاین گریزت ز چه روست؟
من گمانم این بود
که یکی بیگانه
- با دلی هرزه و داسی در دست -
در پی کندن ریشه از خاک
سر ز دیوار درون آورده
مخفی و دزدانه...
تو مپندار به دنبال یکی سیب دویدم ز پیت
و فکندم بر تو نگهی خصمانه!
من گمان می کردم چشم حیران تو چیزی می جست
غیر این سیب و درختان در باغ
به دلم بود هراسی که سترون ماند
شاخ نوپای درخت خانه...
و نمی دانستم راز آن لبخندی که به دیدار تو آورد به لب
دختر پاکدلم، مستانه!
من به خود می گفتم: «دل هر کس دل نیست!»
هان مبادا که برند از باغت
ثمر عمر گرانمایه تو،
گل کاشانه تو،
آن یکی دختر دردانه تو،
ناکسان، رندانه!
و تو رفتی و ندیدی که دلم سخت شکست
بعد افتادن آن سیب به خاک...
بعد لرزیدن اشک، در دو چشمان تر دخترکم...
آنچه تو دزدیدی سیب نبود
دل ِ دُردانه من بود که افتاد به خاک
ناگهان رفت و هنوز
سال هاست که در چشم من آرام آرام
هجر تلخ دل و دلدار تکرار کنان
می دهد آزارم
چهره زرد و حزین ِ دختر ِ من هر دم
می دهد دشنامم
کاش آنروز در آن باغ نبودم هرگز
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که خدای عالم
ز چه رو در همه باغچه ها سیب نکاشت؟
جوابیه از زبان سیب :جواد نوروزی
دخترک خندید و
پسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !
غضب آلود به او غیظی کرد !این وسط من بودم،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !
هر دو را بغض ربود…
دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
” او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! ”
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
” مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! ”
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت
جوابیۀ بهنام منصوری از دید درخت سیب
تو به او خندیدی؛و نمیدانستی
که با این کارَت
اوّلین قصّۀ این گیتی را
باز نویسی کردی!!!
قصّۀ آدم ُ شیطان ُ بهشت!!
قصّۀ میوۀ ممنوعۀ سیب!!
توی این قصّۀ دیرین ُ قدیم
که همه میدانند!!
آمد ابلیس،بسان ِیک مار
کرد او،وسوسه آدم را؛تا
بخورد از آن سیب
تا بفهمد که چه طعمی دارد!!!
آنقدر وسوسۀ طعم جدید
دلنشین بود،که آدم آمد
و بخورد،از آن سیب.
اینچنین بود،که از خلد برین،شد اخراج
و تو امروز،دوباره،آنرا
اینچنین باز،نمودی اجرا!!
تو ز من،میوۀ ممنوعه طلب کردی ُ من
با سخاوت به تو آنرا دادم
لیکن از بخت بدم
من نمیدانستم
پدر پیر تو هست،گل پیرا*
تو به او،میوۀ ممنوعه تعارف کردی
و بسان ِشیطان
خنده کردی،و شدی باعث آن
که زند گاز،آنرا
تو نمیدانستی؟!!
او بُود عاشق تو،ای دختر؟!!
تو نمیدانستی؟!!
خنده و لبخندی
که نشیند به لب معشوقه
میتواند به دل هر عاشق
بنماید قند،آب؟!!
تو نمیدانستی؟!!
بودن معشوقه
به کنار عاشق
مثل بودن به بهشت است؛کنار حوری؟!!
آری آری؛تو بهشتش بودی!!
لیک،با این عملت
گشت آن عاشق بیچاره ز کاشانۀ خود،آواره
تا نیفتد ز خجالت،چشمش
به دو چشم پدرت!!
این وسط،بود مقصّر،چه کسی؟!!
تو که از باغچۀ همسایه
سیب را دزدیدی؟!!
یا گناه از پدرت بود،که کرد
تا دم درب؛شما را تعقیب؟!!
یا گناه از من بود؟!!
که به تو،دادم سیب؟!!
نه.نه.هیچکدام!!
این وسط،صاحب باغچه است مقصّر،ای دوست!!
او هوس کرد ُ مرا آنجا کاشت!!
جای من،سرو اگر کاشته بود
یا چناری سرسبز
یا سپیدار؛آنوقت
تو نبودی قادر؛که بدزدی سیبی!!!
باغبان هم،عوض تعقیبت
تا که میدید تو را
جای دعوا،میکرد
بوسه باران،رُخ ِزیبای تو را!!
جای چشم غرّه به عاشق رفتن
مینشاند او،به لب خود،لبخند
تا که میدید شما
عاشق ُ و واله ُ شیدای همید.!!!
آری ای دوست؛اگر سرو به جای من بود
آخرِاین قصّه
ختم میشد به عروسی ُ وصال!!
نه به دوریّ ُ شکست ُ هجران!!
لیک تقدیر،چنین بود،که من
داخل باغچه باشم؛تقدیر!!!
ای امان از تقدیر!!!
ای فغان از تقدیر!!!
لیک تقدیر،چنین بود،که من
داخل باغچه باشم؛تقدیر!!!
ای امان از تقدیر!!!
ای فغان از تقدیر!!!
...........................................................
گل پیرا معادل فارسی باغبان است.
گل پیرا معادل فارسی باغبان است.
منبع :http://soheilsasan3.blogfa.com
چه می دانستم
من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
انسان
شاعر هندی گفت:
در نگاه ؛ حیوان گنگ سخنی است که روح حکیم آن را میفهمد.
در یکی از شبها احساسم بر عقلم غلبه کرد و روبروی خانه ای نیمه ویران در اطراف شهر
ایستادم و سگی لاغر و رنجور دیدم که بر روی خاکستر دراز کشیده بود در حالیکه با
نا امیدی و اندوه به غروب خورشید مینگریست . گویی میدانست خورشید میخواهد
نفس های گرمش را از آن مکان دورافتاده و مهجور بستاند لذا با چشمانی اشک آلود
با خورشید وداع کرد.
با گام هایی آهسته و آرام نزدیک او رفتم و اگر زبان او را میدانستم وی را تسلی خاطر
میدادم.اما ازاز من ترسید و سعی کرد پیکر بیمار و پر از زخم خود را بلند کند ولی نتوانست
و نگاههایی تلخ و پر ازملامت و التماس به من انداخت که به جای زبان ؛ سخن ادا میکرد.
سخنی فصیح تر از زبان آدمی وحتی فراتر از اشک های زنانه . و چون به چشم های
اندوهگینش نگاه کردم احساسم برانگیخته شدو دریافتم که او زبان ما را میداند و چنین
میگفت :
آیا رنجهایم کافی نیست؟ آخر چقدر باید از سوی مردم ستم ببینم و از بیماری ها رنج
بکشم ؟ برو ومرا تنها بگذار شاید در آخرین لحظات بتوانم از خورشید گرما بگیرم ..من از
ظلم بنی آدم و سنگدلی اوگریختم و به اینجا پناه بردم.از من دور شو.! زیرا تو یکی از آنها
هستی . من حیوان پستی هستم امابرای انسان خالصانه خدمت کردم و شریک اندوه هایش
بودم و از ته مانده های سفره اش میخوردم وبا استخوانهایی که با دندانهایش پاک کرده بود
خرسند و خوشبخت میشدم اما چون پیر و رنجور شدم مرا از خانه اش طرد نمود تا در کوچه
بازیچه ی نوجوانان شوم..
ای بنی آدم ! من حیوانی ضعیف اما شبیه بسیاری از انسانها هستم ...همچون سربازانی
که در دوران جوانی از وطن دفاع میکنند و میجنگند و چون سالخورده شوند در فراموشی
به سر میبرند ..من همچون زنی هستم که در جوانی دل ها را شاد مینمود و برای تربیت
فرزندانش شب زنده داری میکردو میکوشید تا مرد فردا به وجود آید اما چون پیر و
سالخورده شد فراموش میشود و از او بیزار میشوند....
آه ! چقدر تو ستمکار و سنگدلی ای انسان !!
آن حیوان گنگ با نگاه هایش سخن میگفت و قلبم سخن او را میفهمید و چون چشمهایش
را بست نخواستم مزاحم او شوم پس دور شدم و رفتم......
انسان از : جبران خلیل جبران ـ کتاب اشکی و لبخندی
در نگاه ؛ حیوان گنگ سخنی است که روح حکیم آن را میفهمد.
در یکی از شبها احساسم بر عقلم غلبه کرد و روبروی خانه ای نیمه ویران در اطراف شهر
ایستادم و سگی لاغر و رنجور دیدم که بر روی خاکستر دراز کشیده بود در حالیکه با
نا امیدی و اندوه به غروب خورشید مینگریست . گویی میدانست خورشید میخواهد
نفس های گرمش را از آن مکان دورافتاده و مهجور بستاند لذا با چشمانی اشک آلود
با خورشید وداع کرد.
با گام هایی آهسته و آرام نزدیک او رفتم و اگر زبان او را میدانستم وی را تسلی خاطر
میدادم.اما ازاز من ترسید و سعی کرد پیکر بیمار و پر از زخم خود را بلند کند ولی نتوانست
و نگاههایی تلخ و پر ازملامت و التماس به من انداخت که به جای زبان ؛ سخن ادا میکرد.
سخنی فصیح تر از زبان آدمی وحتی فراتر از اشک های زنانه . و چون به چشم های
اندوهگینش نگاه کردم احساسم برانگیخته شدو دریافتم که او زبان ما را میداند و چنین
میگفت :
آیا رنجهایم کافی نیست؟ آخر چقدر باید از سوی مردم ستم ببینم و از بیماری ها رنج
بکشم ؟ برو ومرا تنها بگذار شاید در آخرین لحظات بتوانم از خورشید گرما بگیرم ..من از
ظلم بنی آدم و سنگدلی اوگریختم و به اینجا پناه بردم.از من دور شو.! زیرا تو یکی از آنها
هستی . من حیوان پستی هستم امابرای انسان خالصانه خدمت کردم و شریک اندوه هایش
بودم و از ته مانده های سفره اش میخوردم وبا استخوانهایی که با دندانهایش پاک کرده بود
خرسند و خوشبخت میشدم اما چون پیر و رنجور شدم مرا از خانه اش طرد نمود تا در کوچه
بازیچه ی نوجوانان شوم..
ای بنی آدم ! من حیوانی ضعیف اما شبیه بسیاری از انسانها هستم ...همچون سربازانی
که در دوران جوانی از وطن دفاع میکنند و میجنگند و چون سالخورده شوند در فراموشی
به سر میبرند ..من همچون زنی هستم که در جوانی دل ها را شاد مینمود و برای تربیت
فرزندانش شب زنده داری میکردو میکوشید تا مرد فردا به وجود آید اما چون پیر و
سالخورده شد فراموش میشود و از او بیزار میشوند....
آه ! چقدر تو ستمکار و سنگدلی ای انسان !!
آن حیوان گنگ با نگاه هایش سخن میگفت و قلبم سخن او را میفهمید و چون چشمهایش
را بست نخواستم مزاحم او شوم پس دور شدم و رفتم......
انسان از : جبران خلیل جبران ـ کتاب اشکی و لبخندی
خدای من
سلام بر کسی که همین نزدیکی هاست،سلام بر خالق آدم و حوا ! سلام بر خالق عشق
خدای نازنینم ، تو همانی که بعضی وقت ها که از زمانه بیزار می شوم ، برای دادخواهی به
سراغت می آیم. تو از رگ گردن هم به من نزدیکتری که میتوانم خوشی ها وناخوشی هایم را با
تو درمیان بگذارم .
تو اینقدر عزیز وصمدی که صدای حرف هایی که در قلب هر کس است را می شنوی ، فرقی
نمی کنداهل کجا باشد و به چه زبانی سخن بگوید.
تو همانند رودی از نور هستی که از ازل تا ابد جریان دارد ، نوری که با چشم سر د یده نمی شود.
کسی که روحش در جسم ماجاری است و ریشه در تار و پود انسان دارد.
ای خدا ای خالق همه ی خوبی ها و هرچه زیبایست دلمان را به نور حقیقت روشن و امید و
ایمانمان را قوی گردان.
الهی آمین
دلنوشته