آرامش نقره ای
ادبیآرامش نقره ای
ادبیبهار
آه ای بهار خوبمیلاد هر شکوفه و مینا و اطلسی
احساس بارش باران عاشقی
بذری که عشق تو در دل نشانده است
روزی میان سینه من سبز می شود
می خوانی از نگاه من ،
که تو را در چشم در رهم
دریاب این نگاه
زیبا بهار سبز
میعاد قطره و دریا و آسمان
با قطره قطره ، پیام شکفتنت
با چکه چکه ی باران زندگی
در دشت سینه من جای کرده ای
برفی اگر شکسته قامت زیبای هر درخت
سرما اگر ، فسرده حنجره سبز باغ را
ای مهربان امید
بی هیچ کینه ز سرمای روزگار
از راه می رسی
در فصل یخ زدن عشق در زمین
رویانده ای ز نو
آری ، شکفته ای تو باور هر نو نهال را
رویانده ای به شاخه ، پیام امید را
پوشانده ای به قامت هر شاخه برگ را
پیوند داده ای میان گل و خار و سبزه را
آه ای بهار پاک
آیین رستن گل های هر امید
زیبا معاد سبز
پرواز شاد بلبل مست و سلام دوست
از راه می رسی
وانگه ، بغل بغل طراوت زیبای سبز برگ
گل می دهد دوباره همان شاخه های خشک
می روید از زمین یخ زده ، صد غنچه از امید
می خندد آسمان ، چنان که در آید ز دیده اشک
ای مهربان بهار
ای رستخیز عشق
هیهات از آنکه بفریبد مرا تبر
آن هم به نام تو
قامت شکستگان زمستان هر دیار
در آرزوی تو
با باوری که بخوانی سروش عشق
در انتظار آنکه بیایی دوباره باز
برعهد مانده اند
در برگ ریز خزان و خروش باد
حتی اگر به زیر چکمه برف و هجوم سوز
حتی اگر ...
با صبر و بغض فرو خورده در گلو
با باوری که زمستان ، نماندنی ست
گرم است ، این دل ما ،
گر چه زیر برف
زیبا بهار منتظران طلوع نور
در آروزی آنکه بگیری تو دست ما
با باور بهار
بر پای مانده ایم
بی تو
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم !
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید : تو بمن گفتی :
ازین عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ، آئینة عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا ، که دلت با دگران است
تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن !
با تو گفتنم :
حذر از عشق ؟
ندانم
سفر از پیش تو ؟
هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پَر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم
باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت !
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم ، نرمیدم
رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم !
بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم
فریدون مشیری
بی پاسخ
در تاریکی بی آغاز و پایان
دری در روشنی انتظارم رویید.
خودم را در پس در تنها نهادم
و به درون رفتم:
اتاقی بی روزن تهی نگاهم را پر کرد.
سایه ای در من فرود آمد
و همه شباهتم را در ناشناسی خود گم کرد.
پس من کجا بودم؟
شاید زندگی ام در جای گمشده ای نوسان داشت
و من انعکاسی بودم
که بیخودانه همه خلوت ها را بهم می زد
در پایان همه رویاها در سایه بهتی فرو می رفت.
من در پس در تنها مانده بودم.
همیشه خودم را در پس یک در تنها دیده ام.
گویی وجودم در پای این در جا مانده بود،
در گنگی آن ریشه داشت.
آیا زندگی ام صدایی بی پاسخ نبود؟
در اتاق بی روزن انعکاسی سرگردان بود
و من در تاریکی خوابم برده بود.
در ته خوابم خودم را پیدا کردم
و این هشیاری خلوت خوابم را آلود.
آیا این هشیاری خطای تازه من بود؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
فکری در پس در تنها مانده بودم.
پس من کجا بودم؟
حس کردم جایی به بیداری می رسم.
همه وجودم را در روشنی این بیداری تماشا کردم:
آیا من سایه گمشده خطایی نبودم؟
در اتاق بی روزن
انعکاسی نوسان داشت.
پس من کجا بودم؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
بهتی در پس در تنها مانده بودم.
سیب
حمید مصدق
تو به من خندیدی و ندانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟!!
من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت؟!!
حمید مصدق
تو به من خندیدی و ندانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟!!
من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
ناگفته های باغبان:
من گمانم این بود
که یکی بیگانه
- با دلی هرزه و داسی در دست -
در پی کندن ریشه از خاک
سر ز دیوار درون آورده
مخفی و دزدانه...
تو مپندار به دنبال یکی سیب دویدم ز پیت
و فکندم بر تو نگهی خصمانه!
من گمان می کردم چشم حیران تو چیزی می جست
غیر این سیب و درختان در باغ
به دلم بود هراسی که سترون ماند
شاخ نوپای درخت خانه...
و نمی دانستم راز آن لبخندی که به دیدار تو آورد به لب
دختر پاکدلم، مستانه!
من به خود می گفتم: «دل هر کس دل نیست!»
هان مبادا که برند از باغت
ثمر عمر گرانمایه تو،
گل کاشانه تو،
آن یکی دختر دردانه تو،
ناکسان، رندانه!
و تو رفتی و ندیدی که دلم سخت شکست
بعد افتادن آن سیب به خاک...
بعد لرزیدن اشک، در دو چشمان تر دخترکم...
آنچه تو دزدیدی سیب نبود
دل ِ دُردانه من بود که افتاد به خاک
ناگهان رفت و هنوز
سال هاست که در چشم من آرام آرام
هجر تلخ دل و دلدار تکرار کنان
می دهد آزارم
چهره زرد و حزین ِ دختر ِ من هر دم
می دهد دشنامم
کاش آنروز در آن باغ نبودم هرگز
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که خدای عالم
ز چه رو در همه باغچه ها سیب نکاشت؟
دخترک خندید و
پسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !
غضب آلود به او غیظی کرد !این وسط من بودم،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !
هر دو را بغض ربود…
دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
” او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! ”
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
” مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! ”
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت
تو به او خندیدی؛و نمیدانستی
که با این کارَت
اوّلین قصّۀ این گیتی را
باز نویسی کردی!!!
قصّۀ آدم ُ شیطان ُ بهشت!!
قصّۀ میوۀ ممنوعۀ سیب!!
توی این قصّۀ دیرین ُ قدیم
که همه میدانند!!
آمد ابلیس،بسان ِیک مار
کرد او،وسوسه آدم را؛تا
بخورد از آن سیب
تا بفهمد که چه طعمی دارد!!!
آنقدر وسوسۀ طعم جدید
دلنشین بود،که آدم آمد
و بخورد،از آن سیب.
اینچنین بود،که از خلد برین،شد اخراج
و تو امروز،دوباره،آنرا
اینچنین باز،نمودی اجرا!!
تو ز من،میوۀ ممنوعه طلب کردی ُ من
با سخاوت به تو آنرا دادم
لیکن از بخت بدم
من نمیدانستم
پدر پیر تو هست،گل پیرا*
تو به او،میوۀ ممنوعه تعارف کردی
و بسان ِشیطان
خنده کردی،و شدی باعث آن
که زند گاز،آنرا
تو نمیدانستی؟!!
او بُود عاشق تو،ای دختر؟!!
تو نمیدانستی؟!!
خنده و لبخندی
که نشیند به لب معشوقه
میتواند به دل هر عاشق
بنماید قند،آب؟!!
تو نمیدانستی؟!!
بودن معشوقه
به کنار عاشق
مثل بودن به بهشت است؛کنار حوری؟!!
آری آری؛تو بهشتش بودی!!
لیک،با این عملت
گشت آن عاشق بیچاره ز کاشانۀ خود،آواره
تا نیفتد ز خجالت،چشمش
به دو چشم پدرت!!
این وسط،بود مقصّر،چه کسی؟!!
تو که از باغچۀ همسایه
سیب را دزدیدی؟!!
یا گناه از پدرت بود،که کرد
تا دم درب؛شما را تعقیب؟!!
یا گناه از من بود؟!!
که به تو،دادم سیب؟!!
نه.نه.هیچکدام!!
این وسط،صاحب باغچه است مقصّر،ای دوست!!
او هوس کرد ُ مرا آنجا کاشت!!
جای من،سرو اگر کاشته بود
یا چناری سرسبز
یا سپیدار؛آنوقت
تو نبودی قادر؛که بدزدی سیبی!!!
باغبان هم،عوض تعقیبت
تا که میدید تو را
جای دعوا،میکرد
بوسه باران،رُخ ِزیبای تو را!!
جای چشم غرّه به عاشق رفتن
مینشاند او،به لب خود،لبخند
تا که میدید شما
عاشق ُ و واله ُ شیدای همید.!!!
آری ای دوست؛اگر سرو به جای من بود
آخرِاین قصّه
ختم میشد به عروسی ُ وصال!!
لیک تقدیر،چنین بود،که من
داخل باغچه باشم؛تقدیر!!!
ای امان از تقدیر!!!
ای فغان از تقدیر!!!
گل پیرا معادل فارسی باغبان است.
چه می دانستم
من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
